Punktem kulminacyjnym obrzędów domowych wigilii, jest wieczerza. Stół do wieczerzy ustawia się na środku mieszkania, na nim kładzie się siano i nakrywa się go białym obrusem. Siano symbolizuje narodzenie się Pana Jezusa w stajence. Kiedyś stawiano jeszcze w izbie, w kącie snopek słomy, a nawet rozścielano słomę pod stołem.
Gdy zabłyśnie pierwsza gwiazdka na niebie, cała rodzina gromadzi się wokół wigilijnego stołu. Wieczerza rozpoczyna się od wspólnej modlitwy, której przewodzi gospodarz domu:
P: W Imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego.
W: Amen.
Ojcze nasz … , Zdrowaś Maryjo … , Chwała Ojcu …
Przeszło dwa tysiące lat temu przyszedł na świat Jezus Chrystus, Syn Boży, oczekiwany Zbawiciel. Opowiada nam o tym Ewangelia św. Łukasza. Stojąc, posłuchajmy jej z wiarą, jak to czynili nasi przodkowie: Łk 2, 1-7.
Z kolei następuje dzielenie się opłatkiem. Najpierw rodzice łamią opłatek pomiędzy sobą, następnie podchodzą do dzieci i domowników, podając opłatek do podziału i wypowiadając życzenia. Wszyscy uczestnicy wieczerzy powtarzają tę czynność. Opłatek, to wielki symbol.
Z chwilą przełamania się opłatkiem ustają wszelkie spory pomiędzy powaśnionymi i wszelkie nieporozumienia idą w niepamięć, a wszyscy czują się wielką rodziną zgromadzoną przy żłóbku betlejemskim. Łamanie się opłatkiem nawiązuje także do łamania chleba przez Jezusa Chrystusa w czasie wieczerzy wielkoczwartkowej. Jest wreszcie znakiem gotowości do podzielenia się z bliźnimi ostatnim kawałkiem chleba, znakiem radości, pokoju i wzajemnej miłości.
P: A teraz, w duchu miłości i przebaczenia przełamiemy się opłatkiem – chlebem miłości. Otwierając serca nasze w miłości wzajemnej, otwieramy je na przyjście Pana. W Nam każdy człowiek znajdzie dobroć i przyjaźń. Niech On będzie zawsze z nami w naszym domu. Życzę Wam tego, a tym samym życzę radości, szczęścia, zdrowia, pokoju i zrobienia dużego kroku w drodze do Boga.